جاهای دیدنی همدان
همدان آثار طبیعی و تاریخی بینظیری دارد که شهری متفاوت را رقم زده اند. در میان آثار طبیعی بیشمار همدان به سراغ آبشار زیبای این شهر می رویم. آبشار گنجنامه. این آبشار با طبیعت بکر و چشم اندازهای زیبایش جایی عالی برای بودن در میان طبیعت است برای همین هم هر روز گردشگران زیادی را در اطراف این آبشار می بینید که خود را به اینجا رسانده اید تا گوشه ای از زیبایی های طبیعی را به چشم ببینند.
به ۵ کیلومتری غرب شهر همدان که بروید جایی در میان دامنه های کوه الوند آبشاری زیبا و بلند را می بینید که جذابیت خاصی به مناظر اطرافش داده است. ارتفاع این آبشار ۱۲ متر است و از آن آبشارهای فصلی نیست که فقط در هنگام پر آب بودن رودخانه ها آب های خروشان از آن سرازیر شود بلکه آب آن دائمی است و حتی در زمستان ها هم زیبایی اش را حفظ می کند البته گاهی در زمستان های یخبدان، آب این آبشار هم از سوز سرما در امان نمی ماند و یخ می زند. در فصل سرما شکل گرفتن قندیل های یخی در اطراف این آبشار یخ نوردان و طبیعت گردان زیادی را به اینجا می کشاند تا از این همه زیبایی استفاده کنند.
صخره های اطراف آبشار به گونه ای است که صخره نوردان از این فرصت استفاده می کنند و برای فعالیت های مهیج به اینجا می آیند. این صخره ها در زمستان یخ نوردی و در تابستان ها صخره نوری مفرحی را برای ورزشکارن فراهم می کند. آبشار در منطقه ای تفریحی قرار دارد و امکانات خوبی را برای گذراندن یک روز خاطره انگیز در اختیار گردشگران می گذارد. به همه ی این ها اضافه کنید پارکی بزرگ را در نزدیکی آبشار که می توانید بعد از دیدن از آبشار به آنجا بروید و گوشه های دیگری از طبیعت زیبای همدان را هم ببینید.
اگر فصل بهار را برای بازدید از این آبشار انتخاب کنید در پشت آبشار دشتی پر از گل های رنگارنگ را در دامنه ی کوه الوند می بینید، دشتی که بهانه ای می شود برای طبیعت دوستان تا هر جور شده در بهار خود را به اینجا برسانند. پاییز رنگارنگ و تابستان سرسبز هم به مناظر اطراف آبشار چهره ای دیگر می دهد و طبیعت دوستان را وادار می کند تا هر چند ماه یکبار به اینجا بیایند.
اینجا به غیر از اینکه یک جاذبه ی طبیعی است یک جور جاذبه ی تاریخی هم به حساب می آید چون در زمان هخامنشیان که آب را مقدس می دانستند در اطراف این آبشار کتیبه هایی را حجاری کرده اند که بعد از گذشت هزاران سال از آثار تاریخی این محل شده اند. این کتیبه ها از دوران داریوش و خشایار شاه به جای مانده اند تا کاروانیانی که از کنار این آب رد می شدند آن ها را بخوانند و تاریخ و پادشاهان خود را بهتر بشناسند.
